به گزارش ميراث آريا (chtn)، اين فسيل‌ها که قدمتي 465 ميليون ساله داشته و اندازه هر يک از آنها بالغ بر 90 سانتي‌متر بوده است، به گفته ديرينه‌شناسان، بزرگترين مفصل‌داران دوره‌هاي اول زمين شناسي محسوب مي‌شدند.

ديرينه‌شناسان معتقدند اين گونه خرچنگ‌ها در دوره اردوويسيان (Ordovician) در مناطق جنوبي قطب جنوب زندگي مي‌کرده‌اند. به عقيده کارشناسان وجود اکسيژن بسيار در اين منطقه و آب و هواي سرد عوامل موثر عطيم‌الجثه شدن اين موجودات بوده است.

دانشمندان حرکت دسته جمعي اين گونه جانوران را که به نوعي از خويشاوندان دور خرچنگ‌هاي نعل اسبي امروزي محسوب مي‌شوند، تنها دليل گسترش يافتن جمعيت آنها در گوشه‌هاي مختلف جهان در دوره‌هاي اوليه زمين شناسي مي‌دانند.

به گفته دانشمندان اين پراکندگي و جدا شدن از مکان اوليه زندگي و مواجه شدن با آب هاي کم اکسيژن رفته رفته بر کاهش جمعيت آنها و به نوعي انقراض اين خرچنگ‌ها طي چند ميليون سال گذشته انجاميد./109

انتهای پیام/